Κατηγορία: Άλλες Παθήσεις

 

Ως οξεία κοιλία χαρακτηρίζεται κάθε οξεία κατάσταση της κοιλιάς που απαιτεί άμεση επέμβαση.

Ένας πιο κομψός ορισμού του διάσημου Χειρουργού F.Moore: «Οξεία κοιλία είναι αυτή που χρειάζεται μία άμεση απόφαση».

Και η άμεση απόφαση είναι συνυφασμένη με το κατά πόσο ο άρρωστος θα οδηγηθεί γρήγορα στο χειρουργείο.

Έτσι είναι προτιμότερο να μιλάμε για «οξεία χειρουργική κοιλία».

Μια ολόκληρη κατηγορία παθήσεων μπορεί να προκαλέσει οξεία χειρουργική κοιλία.

Οι παθήσεις διακρίνονται σχηματικά σε τέσσερεις ομάδες:

• Φλεγμονώδεις νόσοι με ή χωρίς διάτρηση κοίλου οργάνου
• Απόφραξη (ειλεός) κοίλου οργάνου
• Αιμορραγία από τον γαστρεντερικό σωλήνα
• Διατιτραίνον ή τυφλό κοιλιακό τραύμα

 

Τα πλέον χαρακτηριστικά συμπτώματα που εγείρουν υποψία οξείας χειρουργικής κοιλίας είναι:

• Πόνος
• Εμετός
• Τραύμα κοιλίας

 

 

Α) ΠΟΝΟΣ

Ο πόνος έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που βοηθάει να τον συγκεκριμενοποιήσουμε απαντώντας σε 4 (τέσσερα) ερωτήματα

• Πότε άρχισε ο πόνος και πως ήταν στην αρχή?
• Ποιοι είναι οι χαρακτήρες του πόνου?
• Σταθερός
• Συνεχείς
• Διακεκομμένος

Πόσος οξύς ήταν ο πόνος κυρίως στο ξεκίνημα του?

Είναι τοπικός ή έχει αντανάκλαση?

 

 

Β) ΕΜΕΤΟΣ

Έχει πολλές φορές χαρακτηριστικά που βοηθούν την σωστή διάγνωση.

Παραδείγματος χάριν, παρουσία αίματος στον έμετο, χολή στον έμετο, συνεχείς εμέτοι με πόνο, κοπρανώδεις περιεχόμενο στον έμετο, αυτόματοι εμέτοι με άλγος (δε) υποχονδρίου

 

 

Γ) ΤΡΑΥΜΑ ΚΟΙΛΙΑΣ

Χρήσιμες είναι οι πληροφορίες πως συνέβη το ατύχημα, πτώση, τρώση με οξύ ή αμβλύ όργανο.

Συμπληρωματική βοήθεια στην διάγνωση της οξείας χειρουργικής κοιλίας μας προσφέρουν οι κλασικές εργαστηριακές εξετάσεις αλλά και τεχνολογικά νεότερες όπως:

• Γενική αίματος και εξέταση λευκών αιμοσφαιρίων
• Μέτρηση αιματοκρίτη
• Ηλεκτρολύτες
• Ένζυμα
• Εξέταση ούρων και κοπράνων
• Ακτινογραφία κοιλίας
• Υπερηχογράφημα άνω και κάτω κοιλίας
• Αξονική τομογραφία άνω και κάτω κοιλίας

 

Γίνεται αντιληπτό ότι η διάγνωση της οξεία κοιλίας, εκτός του ότι είναι επείγουσα κατάσταση, απαιτεί καλές και σφαιρικές γνώσεις Ιατρικής.

 

 

Οι πολύποδες ταξινομούνται ανάλογα με την ιστολογική τους εμφάνιση σε τέσσερεις (4) κατηγορίες:

• Νεοπλαστικοί πολύποδες
• Αμαρτώματα
• Φλεγμονώδεις πολύποδες
• Μη ταξινομημένοι  

Οι πλέον συχνοί πολύποδες του παχέος εντέρου είναι το σωληνώδες αδένωμα που είναι το 75% όλων των νεοπλαστικών πολυπόδων.

Το 10% είναι λαχνωτοί πολύποδες και το υπόλοιπο 15% είναι σωληνολαχνωτοί.

Η πιθανότητα να εξαλλαγούν είναι 5% για τα σωληνώδη αδενώματα και 40% για τα λαχνωτά.

Το μέγεθος επίσης είναι ένας σημαντικός δείκτης πιθανότητας εξαλλαγής.

Οι πολύποδες που είναι μικρότεροι του 1-2 cm έχουν πολύ μικρή πιθανότητα να εξαλλαγούν.

Η θεωρία ότι οι περισσότεροι καρκίνοι του παχέος εντέρου αναπτύσσονται       από τα αδενώματα οδήγησε στην προφυλακτική πολυπεκτομή.

 

ΔΙΑΓΝΩΣΗ:

Τα αδενώματα (οι πολύποδες) του παχέος εντέρου είναι συνήθως χωρίς ενοχλήματα και ανακαλύπτονται σε προφυλακτική κολονόσκοπηση.

Η αιμορραγία εκ του ορθού είναι το πιο συχνό σύμπτωμα.

Άλλα συμπτώματα είναι διάρροιες-διάχυτα κοιλιακά άλγη από εγκολεασμό ή σπασμό του εντέρου.

Η ορθοσιγμοειδοσκόπηση είναι μια ατελής εξέταση. Απαιτείται ολική κολονοσκόπηση γιατί μπορεί να συνυπάρχουν και σε άλλες θέσεις πολύποδες.

Ο κίνδυνος καρκίνου είναι αυξημένος εάν οι πολύποδες είναι μεγαλύτεροι του 1-2(ενός-δύο) εκ. και ως εκ τούτου απαιτείται πολυπεκτομή.

Εφ’ όσον η ιστολογική εξέταση μετά την πολυπεκτομή αναδείξει διηθητικό καρκίνωμα απαιτείται άμεση χειρουργική αφαίρεση του πάσχοντος τμήματος του εντέρου.

Εάν η βιοψία αναδείξει καρκίνωμα του βλεννογόνου τότε αρκεί η πολυπεκτομή και η συχνά επαναλαμβανόμενη κολονοσκόπηση.

 

Οι νεανικοί πολύποδες είναι στην κατηγορία των αμαρτωμάτων και δεν είναι προκαρκινικά.

Η οικογενής πολυποδίαση αναγνωρίζεται ως μια κλινικά οντότητα με εκατοντάδες ή χιλιάδες ακόμα πολύποδες στο παχύ έντερο, αλλά και στο στομάχι ή και στο λεπτό έντερο.

Δυστυχώς προδιαθέτει για αδενώματα και καρκινώματα του παχέος εντέρου και απαιτεί πολυπεκτομή.

Οι υπερπλαστικοί ή φλεγμονώδεις πολύποδες συνήθως ανευρίσκονται στον ορθό και δεν έχουν προδιάθεση για κακοήθεια.

 

• Τα υγρά και τις σούπες το βράδυ
• Τα τηγανιτά
• Τον καπνό και τα αλκοολούχα ποτά
• Τους όξινους χυμούς φρούτων, τα αεριούχα ποτά
• Τον καφέ, την σοκολάτα, την μέντα
• Τα γλυκά με σιρόπι
• Τις πίτες με φύλλο
• Μερικά φάρμακα

ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΒΟΗΘΟΥΝ ΤΗΝ ΠΑΛΙΝΔΡΟΜΗΣΗ

Για αυτό:

• Αποφύγεται το σκύψιμο για να μην πιέζεται το στομάχι σας
• Αποφεύγετε την κατάκλιση για 2-3 ώρες μετά το γεύμα
• Κατά την κατάκλιση ανασηκώστε το πάνω μέρος του σώματος σας (π.χ. με μαξιλάρια κάτω από την πλάτη σας).

ΕΝΔΥΜΑΣΙΑ

Αποφεύγετε να φοράτε σφιχτές ζώνες ή στενά ρούχα

 

Από την εποχή του Ιπποκράτη είναι γνωστό ότι οι αλλοιώσεις των ονύχων εκφράζουν κάποιες φορές νοσήματα, ή παθολογική λειτουργεία διαφόρων οργάνων και συστημάτων.
Οι ονυχοπάθειες είναι αρκετά συχνές και υπερβαίνουν το 40% του συνόλου των δερματικών νοσημάτων.

Οι πλέον συνήθεις ονυχοπάθειες οφείλονται σε μύκητες και δερματοπάθειες όπως είναι:
Α. Ψωρίαση: με δυσχρωμία, υπερκεράτωση (σκληρά νύχια) σχάσεις, μικροαιμορραγίες στα νύχια.
Β. Ψωριασική αρθρίτιδα με ονυχόλυση.

Η κλινική εικόνα μοιάζει με ονυχομυκητιάση, δια τούτο πρέπει να ανευρεθεί ο μύκητας με ειδική χρώση PAS.
Η θεραπεία της ψωρίασης των ονύχων είναι τοπική και έχει καλά αποτελέσματα.
Μία δεύτερη συχνή πάθηση που προσβάλει τα νύχια σε ποσοστό 10% είναι  ο ομαλός λειχήνας με επιμήκεις αύλακες στο νύχι.

Άλλες αιτίες είναι:
Α. νοσήματα καρδιοαγγειακά που δημιουργούν την πληκτροδακτυλία ( το νύχι μοιάζει με κρόταλο τυμπάνου ή γυαλί ωρολογίου)
Β. Νοσήματα αναπνευστικού συστήματος, νοσήματα του γαστρικού συστήματος,  που δημιουργούν λευκονυχία, σχισμοειδής αιμορραγίες, μαλακά νύχια, πιο λεπτά, κοιλωνυχία και ευθραυστότητα.

Προσοχή ιδιαίτερη πρέπει να δίνουμε στο υπονύχιο , κακοήθες μελάνωμα που παρουσιάζεται ως μια επιμήκης μελαγχρωματική ταινία ή διάχυτο κάτω από το νύχι (στην κοίτη του όνυχος).

Συμπερασματικά, όταν εμφανισθεί μια αλλοίωση των ονύχων των άνω ή κάτω άκρων, πρέπει να συμβουλευθούμε τον ειδικό ιατρό (δερματολόγο, γεν. χειρουργό, ακόμα και τον γενικό ιατρό κατ΄ αρχήν.