Όμως η μετεγχειρητική αλλά και η απώτερη θνητότητα είναι ευτυχώς αρκετά χαμηλή, γεγονός που απαιτεί αποφυγή μετεγχειρητικών επιπλοκών που αλλιώς θα συνοδεύουν τους ασθενείς σε όλη την υπόλοιπη ζωή τους.
Σε μία μεγάλη έρευνα στο Duke University και στο ACS (American College of Surgeons) ανεδείχθη ότι οι ασθενείς που υποβάλλονται σε ολική θυρεοειδεκτομή, έχουν περισσότερες πιθανότητες να αναπτύξουν μετεγχειρητικά επιπλοκές, εάν ο χειρουργός πραγματοποιεί λιγότερες από 26 παρόμοιες επεμβάσεις ετησίως.
Η πιθανότητα μετεγχειρητικών συμβαμάτων αυξάνεται, όσο ελαττώνεται ο αριθμός των χειρουργείων που εκτελεί ο θεράπων ιατρός.
Οι συχνότερες μετεγχειρητικές επιπλοκές είναι:
- Αιμορραγία (1,6%)
- Αναπνευστική δυσκολία (1,3% από κάκωση του νεύρου)
- Υποπαραθυρεοειδισμός (2.3%)
Οι ημέρες νοσηλείας επίσης, επιμηκύνονται σε χειρουργούς που εκτελούν μικρότερο αριθμό θυρεοειδεκτομών, και έτσι αντί 1 ή 2 ημέρες, παραμένουν νοσηλευόμενοι περισσότερο.
Βέβαια είναι ακόμη μη ρεαλιστικό να περιμένουμε ότι κάθε ασθενής θα χειρουργηθεί από υψηλής εξειδίκευσης χειρουργό.
Ωστόσο τα συστήματα Υγείας και τα νοσηλευτικά Ιδρύματα πρέπει να διερευνήσουν οδούς προσέγγισης των ασθενών σε ειδικά κέντρα.