Επιπλέον, καθόρισε και τους ηθικούς κώδικες που θα πρέπει να διέπουν την άσκηση του ιατρικού λειτουργήματος (επαγγέλματος).
Αυτό το υπέροχο μοντέλο είναι περίπου νεκρό στις μέρες μας.
Λίγοι είναι δυστυχώς οι γιατροί που εξακολουθούν να σκέπτονται και να λειτουργούν με βάση τις αρχές της Ιπποκρατικής ιατρικής. Θα προσπαθήσω να αναλύσω το φαινόμενο, στην βάση της διαπίστωσης οτι αυτό δεν οφείλεται στους ίδιους τους γιατρούς.
Τις τελευταίες δεκαετίες, η υψηλή τεχνολογία και βιοτεχνολογία, άσκησε σημαντική επιρροή στην Υγεία, φαινόμενο απολύτως αποδεκτό, στο οποίο όμως υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος.
Τραυματίστηκε σοβαρά από την τεχνολογική έκρηξη η Ιποκρατική σχέση ανάμεσα στον γιατρό και τον ασθενή.
Η διαδικασία μελέτης του ασθενούς γίνεται πλέον μηχανικά.
Ο άρρωστος, απο υποκείμενο μετατράπηκε σε ‘’περιστατικό’.
Έχει γίνει ανώνυμος.
Περιορίστηκε, ακόμα και απουσιάζει πλήρως, η ανθρώπινη σχέση ανάμεσα στον θεράποντα ιατρό και τον άρρωστο.
Με άλλα λόγια λοιπόν, η άσκηση της Ιατρικής απο ανθρωποκεντρική, μεταμορφώνεται σταθερά σε βιοτεχνολογική.
Ο ιατρός σπρώχνεται στο περιθώριο και κεντρικό πρόσωπο αναδεικνύεται η τεχνολογική έκρηξη.
Απειλείται έτσι, ο ‘’ουμανιστικός’’ χαρακτήρας της ιατρικής, σε συνδυασμό μάλιστα με τα δρώμενα τόσο στη λειτουργική δομή όσο και στην οικονομία της ΥΓΕΙΑΣ.
Η είσοδος του ιδιώτη-επιχειρηματία στον χώρο της υγείας προκάλεσε μεγάλη αύξηση στις δαπάνες, λόγω της προηγμένης παροχής υπηρεσιών, αλλά και της δαπανηρής τεχνολογίας που διαθέτει.
Παράλληλα, η αύξηση των ιδιωτικών ασφαλίσεων και η επιδίωξη τους να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες της εποχής μας, οδηγούν στην δημιουργία συγκεκριμένων συμβάσεων που καθορίζονται απο συγκεκριμένες τιμές για κάθε ιατρική πράξη.
Και όλα αυτά γίνονται με την απουσία των έμπειρων ιατρών και την δημιουργία ανώνυμων εφημερευόντων συναδέλφων που προσπαθούν να επιβιώσουν.
Ο ιατρός δηλαδή, περιθωριοποιείται ξανά, υπαλληλοποιείται και οδηγείται μοιραία να διαχειρίζεται τους ασθενείς του σαν κοστολογημένα οικονομικά πακέτα.
Βεβαίως, γίνεται πλέον φανερό οτι με την καθιέρωση του Ενιαίου Φορέα Υγείας, όλοι οι ιατροί τελικά θα ενταχθούν στον συγκεκριμένο φορέα και θα τον υπηρετούν με υπαλληλική νοοτροπία.»
Ο άρρωστος επιπλέον, μέσα στην ανησυχία του προβλήματος της υγείας του και των δυσβάσταχτων οικονομικών δυσκολίων, γίνεται ανασφαλής για την αποτελεσματικότητα των παρεχόμενων ιατρικών υπηρεσιών απο τους φορείς Υγείας.
Ωστόσο, είναι εφικτή μια συνδυασμένη και αποτελεσματική πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια περίθαλψη που θα ελλατώνει σημανικά τους κινδύνους που περικλύει η εξάσκηση της ιατρικής στην δύσκολη αυτή χρονική περίοδο.
Η προσφορά αναβαθμισμένων ιατρικών υπηρεσιών απο επώνυμους ιατρούς, με εμπειρία, σε αξιοπρεπής χώρους με αυστηρές προδιαγραφές, σε συνδυσμό με χαμηλά κοστολόγια που μπορεί να αντέξει η κοινωνία μας, φαίνεται οτι είναι μια εναλλακτική πρόταση.
Ας μην εθελοτυφλούμε λοιπόν.
Η σημερινή πραγματικότητα απαιτεί εγρήγορση, αποφασιστηκότητα και έξυπνες εναλλακτικές επιλογές.
Νικόλαος Μπερσής
Γ.Χειρουργός
Άρθρο του Γ. Α. Ανδρουλάκη στην εφημερίδα «Το Βήμα της Κυριακής»